ประดน ๑ หมายถึง ว. เก่า. (ส. ปฺรตน).
น. ธรรมของเก่า.
ก. เพิ่มให้, เติมให้, แถมให้, ให้ทดแทนที่ขาดอยู่.
ก. ยอน, แยง.
ก. อุดหรือยัดปิดรูไว้.
ก. ทําให้งดงามและละเอียดลออยิ่งขึ้น, มักใช้เข้าคู่กับคําประดิด เป็น ประดิดประดอย.
ว. อาการแห่งคนที่ตกนํ้าแล้วสําลักนํ้า เรียกว่า สําลักประดัก ๆ,อาการที่ชักหงับ ๆ ใกล้จะตาย.
ว. รี ๆ รอ ๆ, ที่ทําให้รู้สึกลําบากยุ่งยากกายหรือใจ.